ΠΑΝΤΕΛΗΣ ΠΑΥΛΙΔΗΣ:ΕΝΑΣ ΡΟΚ ΛΥΡΑΡΗΣ!

"Η συνεργασία μου με τους WovenHand και τον David μου δίδαξε πολλά. Και κυρίως πως όσο πιο καλός καλλιτέχνης είσαι στη σκηνή, τόσο πιο ταπεινός είσαι στην καθημερινή σου ζωή."

 Ο πειραματιστής λυράρης Παντελής Παυλίδης με τις λύρες του ανά χείρας (ποντιακή-αρχαία ελληνική, καρπαθιώτικη) έχει ταξιδεύσει σε πολλές χώρες της Ευρώπης, της Αφρικής και της Ασίας, ακόμη και στη μακρινή Ιαπωνία και έχει συνεργαστεί με πολλούς μουσικούς της Jazz, με το post rock group WovenHand κ.α.

 Οι αυτοσχεδιασμοί του πάνω σε κάθε είδος μουσικής, εκπλήσσουν. Σήμερα τον φιλοξενούμε!

 1. Πως αποφάσισες να ασχοληθείς με την λύρα;

 Όπως ξέρεις, κατάγομαι από ποντιακή οικογένεια. Γεννήθηκα στο Λευκώνα Σερρών και έτσι, στα πρώτα μουσικά μου ακούσματα συμπεριλαμβανόταν η ποντιακή λύρα που ακουγόταν παντού. Στα γλέντια, στους γάμους, στα μουχαμπέτια, στα πανηγύρια.
 Από μικρόν με συγκινούσε η μουσική αλλά στην εφηβεία ασχολήθηκα με την κιθάρα και με την ροκ μουσική, που ήταν ένα κίνημα της εποχής μου. Τελικά, κατέληξα στη Λύρα γιατί είναι μέσα στην κουλτούρα μου.

 2. Είσαι ένας πειραματιστής, ένας εναλλακτικός λυράρης, παρά ένας παραδοσιακός, με την στενή έννοια του όρου. Πώς συνδυάζεις την ποντιακή λύρα με την αρχαία ελληνική και την ροκ μουσική;
 Ο κόσμος την λύρα την ξέρει ως ένα όργανο παραδοσιακό. Όμως έχει άπειρες δυνατότητες, αρκεί να πειραματιστεί κανείς με αυτήν. Με γοητεύει να αυτοσχεδιάζω και να προσεγγίζω διάφορα είδη μουσικής με τον τρόπο μου.

 Ποιοι είναι οι παιδικοί σου ήρωες; Με την φαντασία μου ακολουθούσα τον Οδυσσέα στις περιπέτειές του. Να φανταστείς, ακόμη και σήμερα, με περιμένει μία Πηνελόπη. Η γάτα μου, στο Λευκώνα!

 3. Τι ακούς αυτό το διάστημα;
 Κυρίως ποντιακά τραγούδια και ιερές μουσικές του κόσμου.

 4. Σε τι φάση βρίσκεσαι καλλιτεχνικά, ετοιμάζεις κάποιον δίσκο;
 Ετοιμάζω δύο project. Το ένα με παραδοσιακά ποντιακά τραγούδια που έχω επιλέξει, και το δεύτερο με δικές μου συνθέσεις που θα τις ερμηνεύσει η σοπράνο Σόνια Θεοδωρίδου.

 5. Μίλησε μας για την ευρωπαϊκή εμπειρία σου με τους Wovenhand.
Το 2010 μετά από πρόσκληση του αρχηγού των Wovenhand, David Eugene Edwards, με τον κρουστό Λουκά Μεταξά γυρίσαμε όλη την Ευρώπη κάνοντας suport με 23 συναυλίες σε μικρά και μεγάλα μαγαζιά. Η εμπειρία ήταν μοναδική. Και πώς να μην είναι, αφού πρωταγωνιστής ήταν ο David. H φυσιογνωμία του ξεχωρίζει. Όχι μόνο εξ αιτίας της ιδιαίτερης φωνής του αλλά και της εκκεντρικής παρουσίας του πάνω στην σκηνή.

 Σύμφωνα με το πρόγραμμα των συναυλιών εμείς ανοίγαμε το πρόγραμμα με ελληνικά παραδοσιακά τραγούδια και δικές μου συνθέσεις και ακολουθούσαν αυτοί, με τραγούδια από τη συνολική δισκογραφία τους. Αλλά, ο David στις τελευταίες 8 συναυλίες, μας ζήτησε και παίζαμε και μαζί τους, σε 6 τραγούδια τους. Εγώ ποντική λύρα και ο Λουκάς νταούλι. Το αποτέλεσμα ήταν καταπληκτικό.

 Όπως ξέρεις, σημαντικό μέσον για τον David είναι οι στίχοι του, που έχουν να κάνουν με την σύγκρουση, με τον ανθρώπινο πόνο αλλά και την πίστη και τη λύτρωση. Ο David μέσω της μουσικής του γίνεται ένας σύγχρονος ιεραπόστολος. Ταυτόχρονα είναι πληθωρικός, κυριαρχεί πάνω στη σκηνή. Όμως αυτό που μου έκανε τη μεγαλύτερη εντύπωση ήταν η διαφορά της συμπεριφοράς του David απέναντι στους μουσικούς του γκρουπ.

Στις ιδιωτικές στιγμές είναι ένας καλός φίλος, ένας χαλαρός άνθρωπος, με τα αστεία του. Πάνω στη σκηνή όμως μεταμορφώνεται σε έναν άριστο μουσικό, που απαιτεί τη μέγιστη πειθαρχία και εκτέλεση από τους συνεργάτες του, ανά πάσα στιγμή.

 6. Ελλάδα της κρίσης.
Υπάρχει μέλλον στην τέχνη ή κινδυνεύει με αφανισμό, λόγω οικονομικής κατάρρευσης; Η κρίση τους πρώτους που κτύπησε ήταν οι βιβλιοπώλες και οι καλλιτέχνες. Δυστυχώς η οικογένεια ενός ανέργου το πρώτο πράγμα που θα κόψει είναι το βιβλίο και η διασκέδαση. Δεν λέω ότι συμφωνώ αλλά το καταλαβαίνω.

 Η κρίση έχει μειώσει τόσο τις εμφανίσεις των καλλιτεχνών όσο και τις αμοιβές μας, δυσκολευόμαστε ίσως περισσότερο από άλλους κλάδους. Όμως πιστεύω πως η έμπνευση δεν έχει σχέση με την κρίση. Ο καλλιτέχνης είναι μαθημένος. Ακόμη και αν δεν έχει, επινοεί μία κρίση σε ένα τομέα της ζωής του, για να ασχοληθεί με αυτό που πάσχει, για να εμπνέεται....

 7. Σημαντικότερες στιγμές της καριέρας σου; 
Οι σημαντικότερες στιγμές της καριέρας μου, ήταν πάντα όταν ολοκλήρωνα και εκτελούσα τα έργα που δημιουργούσα, (ΗΧΟΙ ΑΙΩΝΩΝ, ΗΛΙΟΣ ΔΗΛΙΟΣ, ΗΧΟΙ ΤΗΣ ΜΑΥΡΗΣ ΘΑΛΑΣΣΑΣ ΚΑΙ ΤΟΥ ΑΙΓΑΙΟΥ, ΠΟΝΤΟΣ ΘΑΛΑΣΣΑ, Η ΝΙΚΗ ΤΩΝ ΒΑΚΧΩΝ (βάκχες του Ευριπίδη), ΘΕΟΓΟΝΙΑ.

 Η παρουσίαση του έργου ΗΧΟΙ ΑΙΩΝΩΝ στην Ρωμαϊκή Αγορά στην Αθήνα, ήταν σπουδαία στάση. Γιατί η εκτέλεση του έργου ήταν άψογη, ο συντονισμός μεταξύ μουσικών, χορευτών και τεχνικών ήταν τέλειος. Αλλά και οι Βάκχες, που έγιναν στη Σαμοθράκη ήταν σπουδαίο έργο.

 8. Ποια είναι η ψυχοθεραπεία σου;
 Να περιποιούμαι τον κήπο μου, στο πατρικό μου σπίτι, στο Λευκώνα Σερρών και να περπατώ στο δάσος. 9. Αγαπημένοι Έλληνες μουσικοί Γώγος Πετρίδης, Χρύσανθος, Αγγελάκας, Θανάσης Παπακωνσταντίνου, Ψαραντώνης.

 10. Δόξα ή χρήμα;
Και τα δύο δεν τα βρίσκω καθόλου άσχημα. Ειδικά αν συνδυάζονται και μαζί, ακόμη καλύτερα.

 11. Προσφάτως εμφανίστηκες στο Λονδίνο σε μια εκδήλωση που ξάφνιασε τους πάντες, πες μας λίγα λόγια. 
Η Ιστορία ξεκίνησε, μετά από μία ιδέα της Σόνιας Θεοδωρίδου, της μεγάλης αυτής καλλιτέχνιδας, να πάμε στο Βρετανικό μουσείο για να διαμαρτυρηθούμε για τα μάρμαρα του Παρθενώνα. Ενθουσιάστηκα! Δεν είχε ξαναγίνει κάτι τέτοιο! Το δρώμενο – διαμαρτυρία ξεκίνησε από την Ελλάδα, από την Πλατεία Συντάγματος. Η πρώτη υποδοχή και έκπληξη συνάμα, ήρθε από τον κυβερνήτη και το πλήρωμα της πτήσης για Λονδίνο. Η δεύτερη ήταν από τις αντιδράσεις του κόσμου στο HEATHROW. Μετά πάψαμε να μετράμε..

Η χαρά που συναντήσαμε σε πρόσωπα των ξένων όλων των φυλών και χρωμάτων ήταν έκπληξη και για εμάς. Η ΕΛΛΑΔΑ ΚΑΙ ΟΙ ΚΑΡΥΑΤΙΔΕΣ ΣΤΗΝ BAYSWATER ΚΑΙ ΤΗΝ OXFORD STREET ήταν ΜΑΓΕΥΤΙΚΕΣ. 

Η σιωπηλή διαμαρτυρία μας συνάντησε απίστευτη υποδοχή. Η μεγαλύτερη έκπληξη όμως ήρθε στο Βρετανικό Μουσείο. Οι υπεύθυνοι ασφαλείας και οι φύλακες στην αρχή, όταν αντίκρισαν την αποστολή μας, με τις Καρυάτιδες και τη Σόνια ως Ελλάδα, με αργά σταθερά και σίγουρα βήματα να κατευθύνονται μέσα στο Μουσείο, πάγωσαν.

Μόλις όμως κατάλαβαν πως ως Έλληνες κάναμε με τον τρόπο μας το αυτονόητο, να ζητήσουμε δηλαδή την επιστροφή των γλυπτών, όχι μόνο παραμέρισαν, αλλά τις συνόδευαν τιμητικά με χαμόγελα ικανοποίησης. Στο τέλος ήρθε και το καλύτερο. Μερικοί από αυτούς είπαν πως και οι ίδιοι είναι υπέρ της επιστροφής τους. Ήμουν πολύ τυχερός που είχα αυτήν την εμπειρία. Μια εμπειρία που μακάρι να ζούσαν όλοι οι Έλληνες. Γιατί διαπίστωσα πως οι ξένοι σέβονται και εκτιμούν περισσότερο από εμάς τον πολιτισμό μας.

 Διαπίστωσα πως όταν συμπεριφέρεσαι με αξιοπρέπεια και χωρίς υπερβολές, ο άλλος δεν μπορεί παρά να σε σεβαστεί, να σε ακούσει, να σε τιμήσει, ακόμη και όταν αυτό που κάνεις αντιτίθεται στα συμφέροντά του.

 Στο Βρετανικό Μουσείο, ένιωσα Έλληνας, με την πραγματική έννοια. Τους δείξαμε ποιοι είμαστε και μας το ανταπέδωσαν πολλαπλά. Μεγάλη εντύπωση όμως μου έκανε και η αντίδραση του κόσμου, όταν επιστρέψαμε στην Ελλάδα. Μας έδιναν συγχαρητήρια παντού. Νομίζω ήταν μια υποδειγματική διαμαρτυρία: με τη σιωπή είπαμε περισσότερα από όσα θα λέγαμε με το λόγο μας. Ένιωσα όμως και κάτι ακόμη. Πως και σήμερα, με συνθήκες καθόλου ευνοϊκές για τους Έλληνες, μπορούμε να διεκδικήσουμε το ακατόρθωτο, να ονειρευτούμε, να οραματιστούμε.

Ο ασφαλέστερος τρόπος γι αυτό, είναι η τέχνη. Οι Έλληνες, που στο παρελθόν δόξασαν τις ύψιστες ιδέες και πολλοί από αυτούς εξακολουθούν, μπορούν να κάνουν ακόμη και σήμερα, το θαύμα. Αρκεί να έχουμε ελπίδα, πίστη, στόχους και επιμονή.

www.musicfestival.gr

-





©www.visaltis.net - Επιτρέπεται η αναδημοσίευση του περιεχομένου της ιστοσελίδας εφόσον αναφέρεται ευκρινώς η πηγή του. Νόμος 2121/1993 και κανόνες Διεθνούς Δικαίου που ισχύουν στην Ελλάδα.

Σχόλια

YOUTUBE

ΕΠΙΚΟΙΝΩΝΙΑ

Όνομα

Ηλεκτρονικό ταχυδρομείο *

Μήνυμα *