Οι απότομες κλίσεις, οι εντυπωσιακές ορθοπλαγιές που διακόπτονται από βαθιές χαράδρες συνθέτουν εικόνες μοναδικές. Οι ακρότατες απολήξεις, ο Μύτικας (2.918,8 μ.), το Στεφάνι (2.912,3 μ.) και το Σκολιό (2.911 μ.) καθηλώνουν στη θέα τους. Οι ομαλές κορυφές του Αγίου Αντωνίου (2.815 μ.) στα νότια, του Προφήτη Ηλία (2.788 μ.) και της Τούμπας (2.785 μ.) στα βόρεια ορθώνονται γύρω τους το ίδιο εντυπωσιακές. Ανάμεσα στο Στεφάνι και τον Προφήτη Ηλία, σε υψόμετρο 2.695 μέτρα απλώνεται το Οροπέδιο των Μουσών, ένα αλπικό λιβάδι που επιτείνει το απόκοσμο του τοπίου.
Στον Όλυμπο δεν έχουν εντοπισθεί έως σήμερα πολύ μεγάλα σπήλαια, παρότι δεν αποκλείεται η ύπαρξή τους, λόγω της φύσης των ασβεστολιθικών πετρωμάτων που δημιουργούν συνήθως εντυπωσιακές κοιλότητες.
Ο μαθηματικός και γεωγράφος Ξεναγόρας (2ος αιώνας π.Κ.Ε.) επιχειρεί την πρώτη υψομέτρηση του Ολύμπου, από τον Ναό του Πυθίου Απόλλωνα, κοντά στο σημερινό Πύθιο. Είναι η πρώτη, μαρτυρημένη από τον Πλούταρχο, μέτρηση στα 6.096 πόδια (2.609 μ. σύμφωνα με τους σύγχρονους υπολογισμούς). Και παρότι από το Πύθιο δεν φαίνεται ο Μύτικας και προφανώς ο Ξεναγόρας σκόπευε σε χαμηλότερη κορυφή, ίσως του Κακάβρακου (2.618 μ.) ή του Φλάμπουρου (2.473 μ.), η γεωγραφική αξία της μέτρησης είναι μεγάλη. Χρειάσθηκε να περάσουν σχεδόν 20 αιώνες για να επιτευχθούν σχετικά ακριβείς μετρήσεις.
