Γράφει Γιώργος Εχέδωρος-
(Έτοιμοι για την 'εξερεύνηση' μας. Ο Γιώργος Εχέδωρος (αριστερά) με τον Πάρι Στάμκο.)
Η ‘γραφικότητά’ μας
Ειλικρινά αγνοώ τι είναι «γραφικότητα», για να καθορίσω την έννοια του ‘γραφικού’. Αλλά όταν ορισμένοι σε χαρακτηρίζουν σαν τέτοιο επειδή τολμάς να καταγράψεις αυτά που δεν δυνήθηκαν να καταγράψουν ή δεν ενδιαφέρθηκαν ποτέ να καταγράψουν αυτοί τότε η «γραφικότητα» αποκτά μια «προστιθέμενη αξία», που λέει και ένας φίλος μου που διατρίβεται , συν τοις άλλοις, με την πολιτική. ...
Μετά από ένα μήνα από τη δημοσίευση του ιστολογίου του Γαλλικού ποταμού και με βάση τις καταμετρημένες επισκέψεις δεν μπορώ να αποκρύψω πως εκπλήσσομαι από το ενδιαφέρον που καταγράφεται.
Συμπέρασμα: άρα, η ‘γραφικότητα’ που παρουσιάζεται ενδιαφέρει αυτούς που σκέπτονται πιο πέρα από τον εαυτό τους, που συνειδητοποιούν το αποτέλεσμα της συμπεριφοράς τους στον γύρω από αυτούς κόσμο.
Πολλά όμως είπαμε και είναι καιρός να μπούμε στο θέμα μας.(Φώτο:όπου και να πάμε τα μπάζα πάντα μπροστά μας. Το τομάρι μας νάναι καλά!
Θα κουφαθούμε τελείως!
Το blog, λοιπόν, προξένησε το ενδιαφέρον. Με ένα θετικό, θετικότατο αποτέλεσμα. Τα παραποτάμια του Γαλλικού ποταμού, αυτοί οι μικροί
πηγαίοι χείμαρροι είναι γεμάτοι ζωή που δεν έχει ακόμη καταγραφεί. Νέοι άνθρωποι της περιοχής έδειξαν μεγάλο ενδιαφέρον. Υπάρχουν μας λένε: βατράχια διαφόρων μεγεθών, νερόφιδα, νεροχελώνες και ακόμη ...ακόμη... τεράστια μύδια όσο μια ανδρική χούφτα!Όταν μου το είπαν με έπιασαν τα γέλια! Μου φάνηκε εξωφρενικό, ειδικά για τα μύδια! Μύδια στις λοφοσειρές των Κρουσίων; Θα κουφαθούμε τελείως!
( Φωτό:Ένας πανέμορφος βάτραχος του Σπανού μας κοιτάζει με απορία.)
Μισό αιώνα ζωής φάγαμε σε αυτά τα μέρη... Για τα ψάρια ήξερα, τις νεροχελώνες ξέρω, τα νερόφιδα ναι! Αλλά και μύδια!Η τρέλα δεν πάει στα βουνά, επάνω μας έρχεται σαν τη νεροποντή. Πέρασαν οι μέρες, ήρθε η 14 Μαρτίου 2009. Σάββατο (τι άσχημη λέξη, πάντα μου
θυμίζει το ‘σάβανο’) με έναν λαμπερό ήλιο. Ο βαρδάρης ξεμύτισε πάνω από τα υψώματα της Δοϊράνης και ορμητικός έδινε κραυγαλέα την παρουσία του. Ωραία μέρα για εξερεύνηση. Τσάπες, φτυάρια κλπ. στο αυτοκίνητο. Ξεχάσαμε τη φωτογραφική μηχανή, πίσω.Όλα καλά. (Φωτό:Ένας μικρός κάβουρας με ...στολή παραπλάνησης τρέχει μόλις σκύψαμε να τον φωτογραφίσουμε)
Το μύδι του Σπανού
Επιτέλους ο Σπανός έδειχνε για ...ποτάμι. Είχε μια όμορφη συνεχόμενη ροή, γαργάριζε το νερό και μοίραζε χαρά στη φύση. Παρόλα αυτά τα απόβλητα του ανθρώπου μας ακολουθούσαν. Λες και χάθηκαν οι σκουπιδότοποι. Μπάζα και σκουπίδια σε κάθε όχθη. Θα μιλάμε για το περιβάλλον, μέχρι να φύγουμε από τη ζωή αλλά κι αυτό το μαρτύριο της βρωμιάς θα μας πληγώνει μέχρι το τέλος.
(Φωτό:Εντοπίσαμε, πολύ εύκολα, το πρώτο ίχνος της αναζήτησής μας, δύο όστρακα μυδιών!)
Βρισκόμασταν επτά χιλιόμετρα βόρεια της πόλης Κιλκίς. Μερικά ψαροπούλια που πετάχτηκαν από τους θάμνους μας έδωσαν το στίγμα της ζωής του ποταμού.Είχε φθάσει η ώρα της εξερεύνησής μας. Και να το πρώτο δείγμα ήταν μπροστά στα πόδια μας. Ένα τεράστιο μύδι...
Διαβάστε το δεύτερο μέρος της ενδιαφέρουσας έρευνας εδώ
Σχόλια