-“Ασκός κλυδωνιζόμενος μηδεπώποτε βυθιζόμενος”
Όταν στις αρχές του 2ου προχριστιανικού αιώνα ο πολύπειρος Αρκάδας στρατηγός Φιλοποίμην,είδε τη διάθεση για εμπλοκή στα ελληνικά πράγματα του Ρωμαίου υπάτου Φλαμινίκου,κατάλαβε πως οι Έλληνες βρισκόταν μπροστά σε τεράστιες περιπέτειες.
Ο Φιλοποίμην αποφάσισε τότε να συμβουλευτεί το Μαντείο των Δελφών για το μέλλον της Ελλάδας.
Η Πυθία έδωσε τον εξής χρησμό-και ταυτόχρονα τον απόλυτο ορισμό της Ελλάδας που εδώ και 22 αιώνες επιβεβαιώνεται στο ακέραιο: “Ασκός κλυδωνιζόμενος μηδεπώποτε βυθιζόμενος”
Η ιέρεια των Δελφών παρομοίασε,δηλαδή,την Ελλάδα με φουσκωμένο ασκί στο φουρτουνιασμένο πέλαγος,που κλυδωνίζεται μεν λόγω των κυμάτων,αλλά που δεν πρόκειται να βυθιστεί ποτέ!
Και πράγματι.. Οι Ρωμαίοι-επιβεβαιώνοντας τους φόβους του Φιλοποίμενα-ήρθαν.Οι Γότθοι ήρθαν.Οι Άβαροι ήρθαν.Οι Φράγκοι ήρθαν.Οι Τούρκοι ήρθαν.Οι Άραβες ήρθαν. Οι Γερμανοί ήρθαν.Σύμμαχοι ήρθαν,προδότες ήρθαν,χρεωκοπίες ήρθαν,μνημόνια ήρθαν...
Αλλά ο ασκός,σε πείσμα όλων αυτών και πολλών άλλων,"μηδεποπωτε βυθίζεται"!
Γιώργος Ηλιόπουλος-Περ."Τρίτο Μάτι"
.visaltis.blogspot.com
Σχόλια
- Αρχές Βοηδρομιώνα, τότε που πενθούν τ’ αμπέλια και χορεύει η Σαλώμη, κι ο Διόνυσος ετοιμάζει με τους Βάκχους, τους Σειληνούς και τους Σάτυρους τα όργιά του (ιερά + έργα), ένα τέτοιο πρωινό λοιπόν, την βρήκαν να φουρνίζει τα ζυμωτά στον πυρωμένο φούρνο. Τους καλωσόρισε, ξεπέζεψαν απ' τ' αλόγατα. Ήσαν οι δέκα Άρχοντες!. Αυτοί που γύρεψαν χρησμό και πήραν την απάντηση από την Πυθία του Μαντείου των Δελφών, πως τάχατες η Πόλη τους κινδύνευε από ένα παιδί. "Σκοτώστε το, ή γίνετε εσείς παιδιά" τους είπε. Σιγά καλέ!, μη γίνουμε ‘μείς λιχούδια. Εγώ θα το πνίξω, εγώ θα το ξεκοιλιάσω, εγώ θα..εγώ..εγώ. θα,.. σκέφτονταν ο καθένας ενδόμυχα, εκδικητικά. Έδεσαν στην άδεια αυλή τ' αλόγατα. Τους πέρασε η κυρά-Φροσύνη στον οντά τον τρανό, ενώ έσπευσε να τους κεράσει, γλυκό κεράσι και κρύο νερό απ' τη στάμνα, γιατί θεώρησε τιμή της και φιλική την επίσκεψή τους και έπρεπε να φερθεί όπως αρμόζει στην περίπτωση! Απ’ τις κλαγγές όμως απ’ τα ποδοβολητά και τα χλιμιντρίσματα, ξύπνησε ο μικρός που κοιμόταν αμέριμνος και ήσυχος στην κούνια του. Η κυρά-Φροσύνη τα‘χασε. Θα μου καούν τα ψωμιά, ο μικρός τα "έκανε", θέλει βύζαγμα και ..και οι Άρχοντες. Οι Άρχοντες!. Μια φορά της έτυχε τέτοια τιμή, και την βρήκαν τούτες όλες οι «συμφορές» και τα ταξαράτια!. Έδωσε προτεραιότητες. Έτρεξε γύρισε τα ψωμιά και ξανασφάλισε την πόρτα του φούρνου, ζητώντας να την σ’χωρέσουν οι Άρχοντες. Ύστερα γύρισε γρήγορα - γρήγορα, φόρεσε καθαρά τουλπανάκια στον μικρό, τον φάσκιωσε, τον βύζαξε και..και νάτην πάλι μαζί τους, με τον μικρό στην αγκαλιά της ήσυχο, και να κρατά την κουδουνίστρα. Και πάλι, όμως, έπρεπε να γυρίσει και την πίτα που ετοίμαζε με τα ζυμωτά μαζί, που μοσχοβολούσαν καθώς ψήνονταν. Μεγαλιώτατε, κράτησέ τον για λίγο - ο πληθυντικός της ευγενούς υποτέλειας, ξενοκρατίας και μισελληνισμού θάρθει αργότερα και με το τσεκούρι και τη φωτιά θα επιβληθεί από τους ξιγκοφάγους του ομιχλώδους Βορρά και από άλλους ευγενείς και τους εγχώριους υποτακτικούς τους κοινώς νταβαντζήδες - είπε στον πρώτο Άρχοντα. Χίλιες, μύριες χαρές έκανε ο Μακαριότατος, ο Σεβασμιότατος, ο Ευτυχέστατος Άρχοντας όταν πήρε τον μικρό στα γόνατά του. Επιτέλους θα του έκλεινε το στόμα πριν προλάβει να κάνει "γκίχ". Σάστισε ο μικρός όταν είδε από πολύ κοντά και τους άλλους, ντυμένους στις "φαρέτρες" τους, στις πορφύρες τους, στα μπιχλιμπίδια τους και στα πλουμιστά τους εφήμερα μεγαλεία. Άνετος όμως, χορτάτος και καθαρός στα γόνατα καθώς ήταν, του έφευγε η σαστιμάρα σιγά - σιγά, κι έβλεπε πότε τον έναν και πότε τους άλλους και του ήρθαν τα γέλια, βάζοντας τον δείχτη του χεριού του στο στόμα, λέγοντας τους, «αγκιιί». Ο Άρχοντας τά‘χασε και αμέσως, χωρίς χρονοτριβή, έδωσε τον μικρό στον άλλον. Ο άλλος τον έδωσε στον άλλον, ο άλλος στον...άλλον και ούτω καθ' εξής, ώσπου τον ξαναπήρε ο πρώτος και έμεινε άπραγος χάνος και σαν βόδι που βλέπει πρώτη του φορά τραίνο. Γύρισε η κυρά-Φροσύνη ιδρωμένη καί ροδοκόκκινη κρατώντας στην μισάλα της ζεστό φρέσκο, γλυκό ψωμί!!!. Το κομμάτιασε και τους το μοίρασε. Αυτοί την αποχαιρέτησαν αμήχανοι καλπάζοντας στα καλντερίμια λέγοντας ο πρώτος στον δεύτερο, ο ένας στον άλλον, ο άλλος στον άλλον, πόσο δειλός είναι! Η Πόλις σώθηκε (;) κι αυτή τη φορά!; 1/3
- Αργότερα, (146 μ.χ.χ. μετά χριστιανικής χρονολογήσεως).. πολύ αργότερα, τα αιματόβρεχτα δόρατα και ξίφη των Ρωμαίων θα σπείρουν την συμφορά, τη δυστυχία, τον περονόσπορο, τον όλεθρο με τον Μόμμιο αρχηγό τους, για να συνεχίσουν και να αποτελειώσουν, άλλοι βαρβαρότεροι το έργο τους με σύνθημα τους το "ες γαίαν φέρειν", και με ιεροπρεπείς μελιστάλαχτες ωραιοφανείς επιστολές αγάπης, για να σβήσει έτσι ο πόλεμος (κατά τον Εφέσιο Ηράκλειτο παππού μας) και η ηδονή, η τραγωδία και η λύτρωση, ο γλυκόπικρος έρωτας της Κορίνθου, (κόρη Ανθέων) μια για πάντα!.
-Μάταια θα ζητούν και θα παίρνουν χρησμούς οι Άρχοντες από την Πυθία που θα επιμένει: "Σκοτώστε το παιδί ή γίνετε εσείς παιδιά". Γιατί αλήθεια!; πόσο εύκολα και γρήγορα λησμονιέται το: "Σόλων - Σόλων, εσείς οι Έλληνες είσαστε πάντοτε παιδιά και ποτέ σας δεν γερνάτε", πού είπε ο Αιγύπτιος αρχιερέας στον μεγάλο και αξεπέραστο Αθηναίο Νομοθέτη.- 2/3 Αρτάνη
Προφητεία των Έλλην για την «ημέρα της κρίσεως» είναι 2012-2018, όπου θα προέλθει για μία ακόμα φορά από τους απογόνους των «Ατλάντων» (Εβραίους και Αττική «Ανθέλληνες»). Εν τω έτος 2012 θα ξεκινήσει η έσχατη ημέρα, όπου όλα πάνω στη γη θα καούν, θα πνιγούν, θα αφανιστούν, εκτός από δύο φυλές που αντιπροσωπεύουν το «φώς» και το «σκότος». Και οι δύο φυλές θα ζουν μέσα στη γη για τρία έτη 2015, εν αρχή του έτους 2016 θα αρχίσει η αποίκηση πάνω στη γη και από τις δύο αυτές φυλές. Εν τα έτη 2017-2018 θα αρχίσει ο μεγάλος πόλεμος, η μεγάλη μάχη μεταξύ δύο Θεών (υιοί αυτών), όπου η φυλή (Εβραίοι) του «σκότους» θα νικηθεί, και οι υιοί του «φωτός» (Έλλην) θα κυριαρχήσουν στη γη, δοξάζοντας για μία ακόμα φορά το Θεό τους ΖΕΥ και το Ελληνικό γένος.
Έσσεται Ήμαρ Αδελφοί Πελασγοί.
http://diktyoellinwn.wordpress.com/2011/08/21/%CE%B7-%CE%B7%CE%BC%CE%B5%CF%81%CE%B1-%CF%84%CE%B7%CF%83-%CE%BA%CF%81%CE%B9%CF%83%CE%B5%CF%89%CF%83-2012-2018/