Mαρμάρινο ἀναθηματικὸ ἀμφίγλυφο ἀνάγλυφο, ἀπὸ τὸ Nέο Φάληρο Ἀττικής, γύρω στὸ 410 π.X. Στὴ μία πλευρά ἀπεικονίζεται ἡ ἀρπαγὴ τῆς Nύμφης Bασίλης ἀπὸ τὸν ἣρωα Ἒχελο. Tὸ τέθριππο ἂρμα, στὸ ὁποῖο ἐπιβαῖνει τὸ ζεῦγος, ὁδηγεῖ ὁ Ἐρμῆς. Στὴν ἂλλη πλευρὰ τοῦ ἀναγλύφου τὸ κέντρο τῆς παράστασης καταλαμβάνει ὁ κερασφόρος Kηφισός. Ἀπεικονίζονται στὸ ἂκρο ἀριστερὰ ἡ Άρτεμις καὶ ἓνας θεὸς καὶ δεξιὰ ἀπὸ τὸν Kηφισὸ τρεῖς Nύμφες.
ΕΘΝΙΚΟ ΑΡΧΑΙΟΛΟΓΙΚΟ ΜΟΥΣΕΙΟ ΑΘΗΝΑΣ
Ὑπάρχουν λαοὶ ποὺ δὲ κατανόησαν ποτὲ τὴν ὑπόστασί τους ὡς ἐθνικότητα. Αὐτοὶ εἶναι κυρίως οἱ νομαδικοὶ λαοὶ καὶ τὰ «παράσιτα» τῆς ἀνθρωπότητος.
Ὑπάρχουν ἂλλοι λαοί, οἱ ὀποῖοι δὲν ἐπιζήτησαν τίποτα, παρ’ ἐκτὸς τὴν ἀσφάλεια τὴ δική τους καὶ τῶν δικαίων τους. Αὐτοὶ αὐτοκηρύσσωνται «οὐδέτεροι» , παράδειγμα οἱ Ελβετοί.
Ὑπάρχουν τρίτοι λαοὶ ποὺ δὲν ἒπαψαν νὰ ἀποβλέπουν σὲ κατακτήσεις πρὸς ἐπαύξησι τῶν ὁρίων τους εἰς βάρος τῶν γειτόνων τους. Αὐτοὶ εἶναι οἱ κατακτητικοί, οἱ πολεμοχαρεῖς λαοί, οἱ στρατοκρατικοί, ὃπως οἱ Τοῦρκοι.
Ὑπάρχουν τέταρτοι λαοί, ἀνάλογοι μὲ τοὺς τρίτους, οἱ ὁποῖοι μὲ τὶς κατακτήσεις τους ἀποβλέπουν σὲ πλουτισμὸ ὑλικό, σὲ ἐνίσχυσι ἀπὸ τὴν ἐπιβολὴ πρὸς τοὺς ἂλλους, σὲ ἀνταγωνισμὸ πρὸς τοὺς ὑπόλοιπους λαούς. Αὐτὲς εἶναι οἱ «ἀποικιακές» Δυνάμεις, οἱ ὁποῖες ἀφαιροῦν ἐκτάσεις καὶ ἀγαθὰ ἀπὸ τὶς ἀσθενεῖς χῶρες ἢ καιροφυλακτοῦν νὰ ἀρπάξουν ἐκτάσεις καὶ ἀγαθὰ ἰσχυρῶν χωρῶν γιὰ νὰ τὶς ἐξασθενήσουν. (Δὲν νομίζω νὰ χρειάζονται παραδείγματα τέτοιων λαῶν…)
Ὑπάρχουν ὃμως καὶ πέμπτοι λαοί, οἱ ὁποῖοι δὲ σκέφτηκαν ποτὲ νὰ ὑποτάξουν ἂλλους, ποὺ δὲν ἀμέλησαν ποτὲ νὰ ἀμυνθοῦν ὑπὲρ ἑαυτῶν καὶ
κίνητρο τῆς δράσης τους ἒχουν τὴν εὐγενὴ ἰδέα τοῦ φωτισμοῦ τοῦ κόσμου (μὲ τὴν παροχὴ στοὺς ἂλλους λαοὺς τὰ φῶτα τους), τοῦ ἐκπολιτισμοῦ τῆς οἰκουμένης (μὲ τὸν ἲδιον τους τὸν πολιτισμό), τοῦ ἐξευγενισμοῦ τῆς ἀνθρωπότητος (μὲ τὴν ἲδια τους τὴν εὐγένεια).
Μοναδικὸ τέτοιο παράδειγμα εἶναι ἡ Ἑλληνική φυλή. Ἡ ἒνωσις τῶν ἀμφικτυόνων τὸ ἀποδεικνύει, ἡ ἂμυνα κατὰ τῶν Περσῶν τὸ καταμαρτυρεῖ, ἡ ἐκπολιτιστικὴ ἐκστρατεία τοῦ Μ. Ἀλεξάνδρου τὸ βροντοφωνεῖ.
Ἀλλὰ οἱ τελευταῖοι αὐτοὶ λαοὶ εἶναι οἱ πλέον δυστυχεῖς. Καὶ εἶναι δυστυχεῖς οἱ λαοὶ τοῦ Φωτός, γιατὶ ἒχουν ἐχθροὺς ὃλους τοὺς ἂλλους λαούς, ποὺ δὲν κατάφεραν νὰ ἀνέλθουν στὴν ὑψηλὴ βαθμίδα τῆς ἐθνικῆς ἀρετῆς ποὺ αὐτοὶ κατέχουν, καὶ ἐπίσης ἒχουν ἐχθροὺς αὐτοὺς ποὺ δὲν ἀνέχονται τὴν ὑπεροχὴ τῆς ἠθικῆς καὶ τοῦ πνεύματος.
Ἐπίσης εἶναι δυστυχεῖς γιατὶ στὴν ἀέναη πάλη τους γιὰ τὴν συντήρισιν τὴ δική τους καὶ τὸν φωτισμὸν τῶν ἂλλων, ἒχουν περιόδους ἐξάντλησης.
Πέφτουν σὲ νάρκη τότε, φαίνονται ἀνίκανοι ν’ἀφυπνιστοῦν, καὶ οἱ ἐχθροί τους χαίρονται, μὲ φθόνο.
Ἀλλὰ ἒχουν καὶ τὸ προνόμιο οἱ λαοὶ τοῦ Φωτὸς νὰ μὴν πεθαίνουν ποτέ. Κάτω ἀπὸ καταπιέσεις, ἐξευτελισμούς, ἐξάντλησι, καὶ ἐνῶ ὃλοι τοὺς θεωροῦν νεκρούς (ἀκόμη καί αὐτοἰ οἱ ἲδιοι), ἒξαφνα ἀνασταίνονται γίγαντες ὃπως καὶ πρίν, ἀπτόητοι ὃπως πάντοτε, ἀναλλοίωτοι ὃπως οἱ αἰῶνες, ἀπρόσιτοι ὃπως ἡ ζωογόνα τους ἰδέα. Καὶ μεγαλουργοῦν πάντοτε καὶ ἐπιβάλλονται καὶ ἀναζοῦν ὃπως ἡ φλόγα ποὺ τῆς ρίχνεις νέο λάδι.
Αὐτὴ εἶναι ἡ ψυχολογία τῶν αἰφνιδίων, τῶν ἀπροσδόκητων ἐξεγέρσεων τῶν «Λαῶν τοῦ Φωτός», ἐξεγέρσεις στὶς ὁποῖες κανεὶς δὲ πιστεύει προτοῦ γίνουν, καὶ τρίβουν οἱ πάντες τοὺς ὁφθαλμοὺς ὃταν συντελεσθοῦν.
Αὐτὴν τὴν περίοδο διανύουμε, τὴν περίοδο μιᾶς ἀπροσδόκητης ἐξέγερσης, ποὺ θὰ ἀποτινάξῃ τὸ σκότος ποὺ ἐπέβαλλαν στὴν Ἑλληνικὴ Ψυχὴ οἱ ἐγχώριοι πατριδοκάπηλοι καὶ οἱ ξενόφερτοι οὐραγοὶ τῆς παγκοσμιοποίησης…
Βιβλιογραφία
Ἰστορία τοῦ Βαλκανοτουρκικού Πολέμου, τόμ. 1, τοῦ Ἡλ. Οἰκονομόπουλου, ἒκδ. 1912
ΑΝΙΧΝΕΥΤΕΣ
ΕΘΝΙΚΟ ΑΡΧΑΙΟΛΟΓΙΚΟ ΜΟΥΣΕΙΟ ΑΘΗΝΑΣ
Ὑπάρχουν λαοὶ ποὺ δὲ κατανόησαν ποτὲ τὴν ὑπόστασί τους ὡς ἐθνικότητα. Αὐτοὶ εἶναι κυρίως οἱ νομαδικοὶ λαοὶ καὶ τὰ «παράσιτα» τῆς ἀνθρωπότητος.
Ὑπάρχουν ἂλλοι λαοί, οἱ ὀποῖοι δὲν ἐπιζήτησαν τίποτα, παρ’ ἐκτὸς τὴν ἀσφάλεια τὴ δική τους καὶ τῶν δικαίων τους. Αὐτοὶ αὐτοκηρύσσωνται «οὐδέτεροι» , παράδειγμα οἱ Ελβετοί.
Ὑπάρχουν τρίτοι λαοὶ ποὺ δὲν ἒπαψαν νὰ ἀποβλέπουν σὲ κατακτήσεις πρὸς ἐπαύξησι τῶν ὁρίων τους εἰς βάρος τῶν γειτόνων τους. Αὐτοὶ εἶναι οἱ κατακτητικοί, οἱ πολεμοχαρεῖς λαοί, οἱ στρατοκρατικοί, ὃπως οἱ Τοῦρκοι.
Ὑπάρχουν τέταρτοι λαοί, ἀνάλογοι μὲ τοὺς τρίτους, οἱ ὁποῖοι μὲ τὶς κατακτήσεις τους ἀποβλέπουν σὲ πλουτισμὸ ὑλικό, σὲ ἐνίσχυσι ἀπὸ τὴν ἐπιβολὴ πρὸς τοὺς ἂλλους, σὲ ἀνταγωνισμὸ πρὸς τοὺς ὑπόλοιπους λαούς. Αὐτὲς εἶναι οἱ «ἀποικιακές» Δυνάμεις, οἱ ὁποῖες ἀφαιροῦν ἐκτάσεις καὶ ἀγαθὰ ἀπὸ τὶς ἀσθενεῖς χῶρες ἢ καιροφυλακτοῦν νὰ ἀρπάξουν ἐκτάσεις καὶ ἀγαθὰ ἰσχυρῶν χωρῶν γιὰ νὰ τὶς ἐξασθενήσουν. (Δὲν νομίζω νὰ χρειάζονται παραδείγματα τέτοιων λαῶν…)
Ὑπάρχουν ὃμως καὶ πέμπτοι λαοί, οἱ ὁποῖοι δὲ σκέφτηκαν ποτὲ νὰ ὑποτάξουν ἂλλους, ποὺ δὲν ἀμέλησαν ποτὲ νὰ ἀμυνθοῦν ὑπὲρ ἑαυτῶν καὶ
κίνητρο τῆς δράσης τους ἒχουν τὴν εὐγενὴ ἰδέα τοῦ φωτισμοῦ τοῦ κόσμου (μὲ τὴν παροχὴ στοὺς ἂλλους λαοὺς τὰ φῶτα τους), τοῦ ἐκπολιτισμοῦ τῆς οἰκουμένης (μὲ τὸν ἲδιον τους τὸν πολιτισμό), τοῦ ἐξευγενισμοῦ τῆς ἀνθρωπότητος (μὲ τὴν ἲδια τους τὴν εὐγένεια).
Μοναδικὸ τέτοιο παράδειγμα εἶναι ἡ Ἑλληνική φυλή. Ἡ ἒνωσις τῶν ἀμφικτυόνων τὸ ἀποδεικνύει, ἡ ἂμυνα κατὰ τῶν Περσῶν τὸ καταμαρτυρεῖ, ἡ ἐκπολιτιστικὴ ἐκστρατεία τοῦ Μ. Ἀλεξάνδρου τὸ βροντοφωνεῖ.
Ἀλλὰ οἱ τελευταῖοι αὐτοὶ λαοὶ εἶναι οἱ πλέον δυστυχεῖς. Καὶ εἶναι δυστυχεῖς οἱ λαοὶ τοῦ Φωτός, γιατὶ ἒχουν ἐχθροὺς ὃλους τοὺς ἂλλους λαούς, ποὺ δὲν κατάφεραν νὰ ἀνέλθουν στὴν ὑψηλὴ βαθμίδα τῆς ἐθνικῆς ἀρετῆς ποὺ αὐτοὶ κατέχουν, καὶ ἐπίσης ἒχουν ἐχθροὺς αὐτοὺς ποὺ δὲν ἀνέχονται τὴν ὑπεροχὴ τῆς ἠθικῆς καὶ τοῦ πνεύματος.
Ἐπίσης εἶναι δυστυχεῖς γιατὶ στὴν ἀέναη πάλη τους γιὰ τὴν συντήρισιν τὴ δική τους καὶ τὸν φωτισμὸν τῶν ἂλλων, ἒχουν περιόδους ἐξάντλησης.
Πέφτουν σὲ νάρκη τότε, φαίνονται ἀνίκανοι ν’ἀφυπνιστοῦν, καὶ οἱ ἐχθροί τους χαίρονται, μὲ φθόνο.
Ἀλλὰ ἒχουν καὶ τὸ προνόμιο οἱ λαοὶ τοῦ Φωτὸς νὰ μὴν πεθαίνουν ποτέ. Κάτω ἀπὸ καταπιέσεις, ἐξευτελισμούς, ἐξάντλησι, καὶ ἐνῶ ὃλοι τοὺς θεωροῦν νεκρούς (ἀκόμη καί αὐτοἰ οἱ ἲδιοι), ἒξαφνα ἀνασταίνονται γίγαντες ὃπως καὶ πρίν, ἀπτόητοι ὃπως πάντοτε, ἀναλλοίωτοι ὃπως οἱ αἰῶνες, ἀπρόσιτοι ὃπως ἡ ζωογόνα τους ἰδέα. Καὶ μεγαλουργοῦν πάντοτε καὶ ἐπιβάλλονται καὶ ἀναζοῦν ὃπως ἡ φλόγα ποὺ τῆς ρίχνεις νέο λάδι.
Αὐτὴ εἶναι ἡ ψυχολογία τῶν αἰφνιδίων, τῶν ἀπροσδόκητων ἐξεγέρσεων τῶν «Λαῶν τοῦ Φωτός», ἐξεγέρσεις στὶς ὁποῖες κανεὶς δὲ πιστεύει προτοῦ γίνουν, καὶ τρίβουν οἱ πάντες τοὺς ὁφθαλμοὺς ὃταν συντελεσθοῦν.
Αὐτὴν τὴν περίοδο διανύουμε, τὴν περίοδο μιᾶς ἀπροσδόκητης ἐξέγερσης, ποὺ θὰ ἀποτινάξῃ τὸ σκότος ποὺ ἐπέβαλλαν στὴν Ἑλληνικὴ Ψυχὴ οἱ ἐγχώριοι πατριδοκάπηλοι καὶ οἱ ξενόφερτοι οὐραγοὶ τῆς παγκοσμιοποίησης…
Βιβλιογραφία
Ἰστορία τοῦ Βαλκανοτουρκικού Πολέμου, τόμ. 1, τοῦ Ἡλ. Οἰκονομόπουλου, ἒκδ. 1912
ΑΝΙΧΝΕΥΤΕΣ
Σχόλια
http://www.beazley.ox.ac.uk/CGPrograms/Cast/image/D046a.jpg
θά βρῆτε τήν δεὐτερη πλευρά του.
Σύμφωνα μέ τίς ἐπιγραφές τῶν δύο πλευρῶν,τό ἀμφίγλυφον ἀνετέθη ἀπό τόν Βουτάδη Κηφισόδοτο τοῦ Δημογένους στόν Θεό Ἑρμῆ,στίς Νῦμφες καί στόν ἥρωα Ἔχελο.Ὁ Κηφισόδοτος ἀνήγειρε καί τόν βωμό τοῦ ἱεροῦ.
Τό ἀμφίγλυφον ἀνευρέθη τό 1907,στήν περιοχή ἡ ὁποῖα ἔχει ταυτισθῆ μέ τόν ἀρχαῖο δῆμο Ἐχελιδῶν,ἐκεῖ ὅπου -ἀπό τήν ἀρχαιότητα ἑως σήμερα- ἐκβάλλει ὁ ποταμός Κηφισσός.
Γιά αὐτόν τόν λόγο ἐλατρεύετο ἐκεῖ καί ὁ Κηφισσὀς ὡς θεότης καί ἀπεικονίζεται σέ πολλά ἀναθήματα ποὐ ἔχουν ἀνευρεθῆ στόν χῶρο.