Το κόστος του έργου ξεπέραρασε το 1,5 δισ. δραχμές.
Ο δρόμος Νιγρίτας - Σοχού μέσω Γκολιάμα Ριάκας είχε τη δική του ιστορία, μια ιστορία απομόνωσης, μια ιστορία καθυστέρισης, μια ιστορία εγκατάλειψης και υπανάπτυξης μιας περιοχής.
Για τους Βισάλτες των δυο πλευρών του Μεγάλου ποταμού το έτος 1929 αποκάλυπτε ένα ελπιδοφόρο μήνυμα που, δυστυχώς,δεν πραγματοποιήθηκε.
Στις 19 Μαϊου 1929 η τοπική εφημερίδα Νιγρίτα έγραψε ότι μια εβδομάδα πιο μπροστά (Κυριακή 12 Μαϊου 1929)επισκέφτηκαν τη Νιγρίτα ο Νομομηχανικός Σερρών και ένας Μηχανικός της εταιρίας που ανέλαβε τα έργα οδοποιίας, με σκοπό να προβούν στην αναγνώριση του εδάφους απ΄ όπου θα περνούσε η εθνική οδός σύνδεσης της πόλης των Σερρών με τη θεσσαλονίκη.
Το ελπιδοφόρο μύνημα που με τόση θέρμη υποστήριζε η τοπική εφημερίδατης Νιγρίτας, δεν πραγματοποιήθηκε ούτε το 1929 ούτε το 1930. Έδειχνε όμως την αναγκαιότητα της κατασκευής αυτού του δρόμου που ακατάπαυστα θα τη θύμιζε η σημαντική από αρχιτεκτονικής και κατασκευαστικής άποψης υπάρχουσα λίθινη γέφυρα πεζών και υποζυγίων στη θέση Γκολιάμα Ριάκα.
Το λιθόκτιστο αυτό γεφύρι που σώζεται μέχρι και σήμερα, αποτελεί πλέον μνημείο της λαϊκής αρχιτεκτονικής. Η κατασκευή του τοποθετείται χρονολογικά προ του 18 αιώνα και μαρτυρεί την ύπαρξη μακραίωνης παράδοσης και εμπειρίας των λαϊκών τεχνιτών της εποχής εκείνης, πράγμα που πιθανολογεί τη συνέχεια από παλιότερες μορφές γεφυριών της βυζαντινής ίσως εποχής. Το γεφύρι είναι μονότοξο με πλάτος καταστρώματος περίππου 2μ., όσο απαιτείται για τη διέλευση ενός πεζού ή ενός υποζυγίου και το άνοιγμα του περίππου τα 15μ. στο στενότερο σημείο της κοίτης του Μεγάλου ποταμού(Γκολιάμα Ριάκα).
Στο ψηλότερο σημείο του τόξου υπήρχε μεγάλη κουδούνα (κυπρί), όπως και σε όλα τα ηπειρώτικα γεφύρια, που ειδοποιούσε, όταν ο άνεμος την έκανε να κτυπά, πως το πέρασμα ήταν επικίνδυνο.
ΔΕΙΤΕ ΕΠΙΣΗΣ:Ν.ΣΕΒΑΣΤΕΙΑ ΣΟΧΟΥ-ΤΟ ΧΩΡΙΟ ΠΟΥ ΠΕΡΙΜΕΝΕΙ ΤΗΝ ΖΩΗ
©ΧΡΟΝΟΛΟΓΙΟΝ/visaltis.net
Ο δρόμος Νιγρίτας - Σοχού μέσω Γκολιάμα Ριάκας είχε τη δική του ιστορία, μια ιστορία απομόνωσης, μια ιστορία καθυστέρισης, μια ιστορία εγκατάλειψης και υπανάπτυξης μιας περιοχής.
Για τους Βισάλτες των δυο πλευρών του Μεγάλου ποταμού το έτος 1929 αποκάλυπτε ένα ελπιδοφόρο μήνυμα που, δυστυχώς,δεν πραγματοποιήθηκε.
Στις 19 Μαϊου 1929 η τοπική εφημερίδα Νιγρίτα έγραψε ότι μια εβδομάδα πιο μπροστά (Κυριακή 12 Μαϊου 1929)επισκέφτηκαν τη Νιγρίτα ο Νομομηχανικός Σερρών και ένας Μηχανικός της εταιρίας που ανέλαβε τα έργα οδοποιίας, με σκοπό να προβούν στην αναγνώριση του εδάφους απ΄ όπου θα περνούσε η εθνική οδός σύνδεσης της πόλης των Σερρών με τη θεσσαλονίκη.
Το ελπιδοφόρο μύνημα που με τόση θέρμη υποστήριζε η τοπική εφημερίδατης Νιγρίτας, δεν πραγματοποιήθηκε ούτε το 1929 ούτε το 1930. Έδειχνε όμως την αναγκαιότητα της κατασκευής αυτού του δρόμου που ακατάπαυστα θα τη θύμιζε η σημαντική από αρχιτεκτονικής και κατασκευαστικής άποψης υπάρχουσα λίθινη γέφυρα πεζών και υποζυγίων στη θέση Γκολιάμα Ριάκα.
Το λιθόκτιστο αυτό γεφύρι που σώζεται μέχρι και σήμερα, αποτελεί πλέον μνημείο της λαϊκής αρχιτεκτονικής. Η κατασκευή του τοποθετείται χρονολογικά προ του 18 αιώνα και μαρτυρεί την ύπαρξη μακραίωνης παράδοσης και εμπειρίας των λαϊκών τεχνιτών της εποχής εκείνης, πράγμα που πιθανολογεί τη συνέχεια από παλιότερες μορφές γεφυριών της βυζαντινής ίσως εποχής. Το γεφύρι είναι μονότοξο με πλάτος καταστρώματος περίππου 2μ., όσο απαιτείται για τη διέλευση ενός πεζού ή ενός υποζυγίου και το άνοιγμα του περίππου τα 15μ. στο στενότερο σημείο της κοίτης του Μεγάλου ποταμού(Γκολιάμα Ριάκα).
Στο ψηλότερο σημείο του τόξου υπήρχε μεγάλη κουδούνα (κυπρί), όπως και σε όλα τα ηπειρώτικα γεφύρια, που ειδοποιούσε, όταν ο άνεμος την έκανε να κτυπά, πως το πέρασμα ήταν επικίνδυνο.
ΔΕΙΤΕ ΕΠΙΣΗΣ:Ν.ΣΕΒΑΣΤΕΙΑ ΣΟΧΟΥ-ΤΟ ΧΩΡΙΟ ΠΟΥ ΠΕΡΙΜΕΝΕΙ ΤΗΝ ΖΩΗ
©ΧΡΟΝΟΛΟΓΙΟΝ/visaltis.net
Σχόλια