ΑΣ ΠΙΑΣΟΥΜΕ ΚΑΙ ΜΙΑ...ΤΣΑΠΑ ΣΙΓΑ ΣΙΓΑ...

Τώρα λοιπὸν ποὺ φθάνουμε, σιγὰ σιγά, στὸ ζητούμενον*, ἄς πιάσουμε σιγὰ σιγὰ καὶ τὴν τσάπα.
Ναί, ἐκείνην ποὺ ἔκρυβε πίσω ἀπὸ τὴν πόρτα τῆς ἀποθήκης ὁ παπποῦς μας.
Ναί, ἐκείνης ποὺ τὸ στειλιάρι σάπισε ἀπὸ τὴν λησμονιά.
Ναί, ἐκείνην ποὺ ἀφήσαμε στὴν ἀποθήκη τοῦ χωριοῦ, ὅταν πέθανε κι ὁ παπποῦς καὶ ἑρήμωσαν ὅλα.
Ἀκόμη βλέπω, δυστυχῶς μας, πολλοὺς νέους ἀνθρώπους στὰ καφενεῖα.
Τοὺς βλέπω πρωΐ, τὴν ὥρα ποὺ ἄλλοι ἀναζητοῦν ἕνα μεροκάματο, νὰ παίζουν μὲ τὰ τελευταῖας τεχνολογίας κινητά τους καὶ νὰ συμπεριφέρονται σὰν νὰ ἔχουν ὅλα καλῶς στὴν χώρα καὶ στὶς ζωές μας.
Κι ἐὰν πιάσῃ κάποιος κουβέντα μαζύ τους, σοῦ λέν: ἀνεργία… Ἀνεργία…
Ναί, εἶναι καὶ ἡ ἀνεργία στὴν μέση… Ἔτσι κι ἀλλοιῶς τὸ μεγαλύτερο τμῆμα τῶν ἐπιχειρήσεων ἔχει κλείσει.
Ἀλλὰ ὑπάρχουν κι ἐκεῖνες οἱ περιπτώσεις ποὺ περιφρονοῦμε… Ποὺ ἄν καὶ ὑπάρχῃ δουλειά, ἐμεῖς τὴν ἀπαξιώνουμε.
Ὄχι, δὲν ἀναφέρομαι στὶς γνωστὲς κλίκες τῶν «φραουλάδων», ποὺ ἔχουν συμβόλαια μόνον μὲ Πακιστανοὺς ἤ Μπαγκλαντεσιανούς, πρὸ κειμένου νὰ διατηροῦν τὰ μεροκάματα χαμηλά.
Οὔτε ἀναφέρομαι στὶς μαφίες κάθε εἴδους.
Ἀναφέρομαι στὴν δική μας τσάπα καὶ στὸ δικό μας χωραφάκι, ποὺ ἐδῶ καὶ χρόνια παραμένει χορταριασμένο κι ἄκαρπο.
Σίγουρα δὲν ἔχουμε ὅλοι μας χωράφια. Ἤ, ἀκόμη χειρότερα, δὲν ἔχουμε ὅλοι μας χωριά.
Συμφωνοῦμε ἐδῶ. 
Αὐτοὶ ὅμως ποὺ ἔχουν δὲν ἐνδιαφέρονται καὶ πολύ. 
Ἐλάχιστοι, μετρημένοι στὰ δάκτυλα, ἀποφασίζουν νὰ τολμήσουν.
Οἱ περισσότεροι περιμένουν ἐλπίζοντας… Κι ὅσο περιμένουν ἐλπίζοντας, γιὰ νὰ μὴν βαριοῦνται, γεμίζουν τὰ καφενεῖα καὶ τὶς καφετέριες… Καὶ τὰ χωράφια μας, ἐὰν δὲν κατήντησαν ῥευματοσυλλέκτες, παραμένουν ἄκαρπα.
Ἀλλὰ ὁ χρόνος τελειώνει… 
Σὲ λίγο δὲν θὰ μποροῦμε νὰ …ἐλπίζουμε.
Ἡ χρεοκοπία ἔφθασε ἐπὶ τέλους καὶ μᾶς κτυπᾶ ἐπισήμως τὴν πόρτα.
Οἱ ὑπογραφὲς ἔπεσαν ἀπὸ νωρὶς καὶ ἡ «πρώτη φορὰ ἀριστερά» παρὰ ἦταν τῆς «δημιουργικῆς ἀσαφείας» γιὰ νὰ τολμήσῃ τὴν ἀνατροπή. Τὸ «μία ἀπὸ τὰ ἴδια» εἶναι γεγονός.
Κι ἐπεὶ δὴ δὲν θὰ μᾶς τρέφουν γιὰ πολύ, ἔ… ἄς πιάσουμε ἐπὶ τέλους, ὅσοι μποροῦμε, τὴν τσάπα. 
Μία τοματούλα.. ἕνα ἀγγουράκι… Ἕνα μαροῦλι.
Νὰ μὴν πᾶμε κι ἀπὸ πείνα βρὲ ἀδελφέ…
Υ.Γ.1. Γιατί τά (ξανα)γράφω τώρα ὅλα αὐτά; Μὰ διότι ὁ κόμπος ἔφθασε στὸ κτένι. Κι ὅταν ὁ κόμπος φθάνῃ στὸ κτένι ἤ κόβεται ἤ σπάῃ τὸ κτένι. Τὸ κτένι εἴμαστε ἐμεῖς. Ἐὰν καταφέραμε ἔως σήμερα νὰ κρατηθοῦμε, ἄς μὴν μᾶς σπάσῃ μία ἀκόμη, πραγματικὴ αὐτὴν τὴν φορά, χρεοκοπία.
Υ.Γ.2. Κι ἔως νὰ φυτρώσουν τὰ λαχανικούλια μας, ἄς ἔχουμε λίγες φακὲς καὶ λίγα μακαρόνια στὸ ντουλάπι μας. Ποτὲ δὲν ξέρεις…
*Ἀπὸ τὴν ἀρχὴ ὁ στόχος ἦταν νὰ μᾶς φέρουν σὲ τέτοιον ἐπίπεδον, πρὸ κειμένου νὰ γίνουμε ἐμεῖς ἡ Κερκόπορτα καὶ νὰ ἀνοίξουν οἱ ἀσκοὶ τοῦ Αἰόλου, ποὺ θὰ δουλοποιήσουν ΟΛΗΝ τὴν Εὐρώπη. Λέτε ἐμεῖς νά ξεφεύγαμε τῆς δουλείας λοιπόν;;; Ἀλήθεια;

Σχόλια

ΕΠΙΚΟΙΝΩΝΙΑ

Όνομα

Ηλεκτρονικό ταχυδρομείο *

Μήνυμα *